Net zo aards als verheven

 

Ik maak hedendaagse en minimalistische beelden waarmee ik rust, kracht en blijdschap schep. Balans voor de wereld en voor mijzelf. Ogenschijnlijke eenvoud, die zijn magie niet verliest.

​

Ik zoek naar vormen die voor mijn gevoel kloppen. Vormen die net zo aards als verheven zijn. 

​

Ik geef mijn beelden namen, een titel werkt voor mij beperkend. Een naam komt uit je onderbewustzijn en is bijna altijd passend. Die voel je, maar kun je niet klinisch ontleden. Met alles in mijn leven merk ik dat mijn onderbewustzijn en de symboliek die daarmee samenhangt een grote rol speelt.

​

Iets anders dat vaak naar voren komt in mijn ontwerpen, is een mannelijke energie die zich wil manifesteren. Een energie die staat voor mijn eigen ding doen, me kunnen focussen, iets neerzetten in de wereld en een gezonde eigenwaarde hebben zonder daarvoor perfect te moeten zijn… Dit werkt voor mij heel bevrijdend en geeft me veel plezier. Grappig dat ik achteraf vaak ontdek dat ik in de creatie óók een vrouwelijk aspect heb verwerkt, wat voor mij bevestigt dat je de waarheid nooit kunt los kunt zien van zijn specifieke context.

​

Voorheen, voordat ik naar buiten trad met mijn kunst, stond vooral mijn vrouwelijke kant op de voorgrond. Door beelden te maken zijn mijn mannelijke- en vrouwelijke kanten in balans. Dat maakt van mij een compleet mens.

​

Omdat ik zelf ‘anders’ ben, of moeilijk in een hokje te plaatsen, -ik ben op alle gebieden een vat vol tegenstrijdigheden-, weet ik als geen ander hoe het is om er niet bij te horen en ook hoe waardevol het is om de vrijheid te voelen die ervoor nodig is om op een bepaald punt in je leven ook die vrijheid te nemen, om jezelf te durven zijn. Om je gelijkwaardig te voelen, zónder daarvoor gelijkaardig te hoeven zijn.

​

Ik ben enorm dankbaar voor het klimaat in het land waar ik woon, waarin we veel vrijheid hebben. Waardoor je de mogelijkheid krijgt je optimale geluks- en functioneringsniveau te vinden. Onderdrukking van ras, gender, geloof, seksualiteit, emoties en diversiteit… daar krijg je als mens en maatschappij onevenredig veel problematiek voor terug. Dus als ik érgens een lans voor wil breken, naast balans, dan is het wel voor vrijheid en gelijkwaardigheid.

 

De praktische kant

 

Er bestaan twee soorten beeldhouwers; veruit de meesten hakken weg, en werken van buiten naar binnen, en je hebt de soort die opbouwt, die dus eigenlijk van binnen naar buiten werkt. Ik ben een opbouwer, en begin na het schetsen van een idee met klei om het ontwerp te vervolmaken. Dan volgt een prototype op ware grootte van cellenbeton. Ik maak daarvan een mal van siliconen met daaromheen een steunkap van gips verstevigd met glasvezels. Ik giet het beeld in een milieuvriendelijke acrylhars, dat ik door en door kleur met pimenten. Daarna begint het echte werk. Vijlen en schuren totdat het silhouet en de lichtbreking vanuit elke hoek perfect is. Dan pas komt het beeld tot leven en dan pas kies ik de naam.

 

De unica, voornamelijk wandsculpturen, worden met de hand gemaakt zonder bijkomstigheid van een mal. De beelden die ik wel giet, giet ik in een bescheiden oplage. Een oplage van 4, 6 of 8 stuks, élk in een eigen kleur, zodat elk beeld toch uniek is. 

​

De geboorte van mijn beelden

 

Als kind kon schoonheid me bevliegen. Ik wilde het vastpakken, verzamelen, er iets mee doen. Ik had het gevoel dat het er aan de ene kant in ging en dat het er aan de andere kant weer uit moest, omdat ik anders zou ploffen. In het bos in het Nederlandse kunstenaarsdorp Bergen waar ik opgroeide, nam ik bijvoorbeeld mooie dingen mee naar huis, die steevast lelijk werden op het moment dat ik ze uit de context nam en daarna ook nog eens verdorden en hun kleuren verloren. Schoonheid was voeding voor de ziel, maar ook frustratie. Ik was een gevoelig meisje met een sterke wil, dat elke dag tekende, veel verzon, ondernam, organiseerde en graag vies werd. Op school, waar er veel tijd besteed werd aan kunstzinnige ontwikkeling, zei men steevast dat ik later kunstenaar zou worden.

​

Hoe ouder ik werd, hoe meer ik los leerde laten. En los móest laten. En des te meer ik losliet, des te vaker er mooie dingen ontstonden. Kunst was niet langer wat ik bedacht, maar wat er gewoon van binnenuit kwam. Van elk ander werk liep ik leeg, maar beelden maken verrijkte juist mijn energie. Vanuit ruimte en ontspanning beland ik vanzelf bij dat bruisende mysterie waar mijn vormen vandaan komen. Het is zo’n grappige gewaarwording om te zien hoe beelden omhoog komen als de belletjes in mijn champagne. Ik ‘swipe’ gewoon door mijn geest tot ik een vorm zie en proef die klopt en lekker is. En dan is het heel gaaf om te merken dat daar een sterke, eigen signatuur uitrolt. En dan komt het maakproces dat heerlijk technisch, praktisch en lichamelijk is. Maar als je vraagt wat nou het idee achter mijn kunst is, dan moet ik je het antwoord verschuldigd blijven. Een idee is namelijk wat je bedenkt. Mijn kunst komt uit mijn onderbewustzijn. Mijn kunst, dat ben ik.

 

Schoonheid herbergt niet langer een onmogelijkheid, maar is nu een vrije vorm van geluk die van mij een heel mens maakt.

 

Wat heeft mij hier gebracht

 

• Mijn grote liefde en oplettende oog voor schoonheid. En tegelijkertijd mijn grondige hekel aan rommel.

• De kracht die mij drijft om mezelf positief te ontwikkelen door mijzelf en de wereld altijd nieuwsgierig te blijven bevragen en daar iets mee te doen. 

• Na een creatieve en ondernemende jeugd, een beroepskeuze te hebben gemaakt die mij niets bracht, heb ik door de jaren heen geëxperimenteerd op verschillende kunstgebieden en heb ik in het creëren van beelden mijn ware essentie gevonden. 

• Mijn weg: een warm en alternatief thuis, opgroeien met drie zussen op het Oude Hof in Bergen, een wilde jeugd, een keurig grijze baan, twee prachtige kinderen, een scheiding, een grote liefde en zijn dood. Dat alles heeft me geholpen om te komen waar ik nu begin: met een nieuwe grote liefde aan mijn zij, eindelijk mijzelf en mijn kunst bestaansrecht geven. (Start kunstenaarspraktijk: oktober 2020)